Opis książki

To jedna z najbardziej wpływowych i inspirujących książek dotyczących historii mówionej. Co stanowi istotę metody historii mówionej jako źródła wiedzy? Jakie są jej relacje z innymi dyscyplinami? Jak przygotować się do rozmów i w jaki sposób prezentować ich efekty? Głos przeszłości odpowiada na te i wiele innych pytań. Zawiera też przegląd inspirujących projektów wykorzystujących nagrania historii mówionej realizowanych w różnych zakątkach świata.

To obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy już zajmują się historią mówioną. Dla pozostałych może stanowić świetną zachętę do rozpoczęcia tej przygody.

Głos przeszłości łączy ducha idealizmu czasów nadziei z dzisiejszymi problemami społecznymi i słownictwem. Książka stanowi pomoc dla specjalistów od historii mówionej, narracji biograficznej oraz realizatorów projektów lokalnych z całego świata. Oryginał ukazał się w czterech wydaniach – ostatnie, które stało się podstawą polskiego tłumaczenia, chwyta rozwój w badaniach z zakresu historii mówionej, czego świadectwem są setki książek, artykułów, a także dzieł cyfrowych, co stanowi o znaczeniu internetu jako nowego środka komunikacji. Historia stała się bardziej demokratyczna, dostępna i zrozumiała.

“Historia mówiona i narracje biograficzne polegają na wysłuchiwaniu i rejestrowaniu ludzkich wspomnień i doświadczeń życiowych. Wykorzystuje się je w wielu formach pracy historycznej, społecznej czy politycznej, podejmowanych przez animatorów społeczności lokalnej (community workers), badaczy, historyków, antropologów, socjologów, etnologów, psychologów i innych. Historię mówioną i narracje biograficzne można prezentować w postaci filmów, audycji radiowych i telewizyjnych, ścieżek edukacyjnych, książek, stron internetowych, wystaw w muzeach i innych miejscach; można je też archiwizować i udostępniać wszystkim zainteresowanym.

(…) Nastąpił też rozwój różnych dziedzin badań naukowych, takich jak badania nad pamięcią i analiza narracyjna, które mogą dostarczyć nowych metod prowadzenia wywiadów i ich interpretacji, chociaż do tej pory miały tylko ograniczony wpływ na praktykę. Mamy wreszcie nowe formy działań wykorzystujących ustne wspomnienia, ale w inny sposób i w innym celu: pracę nad wspomnieniami pomagającą osobom starszym, dramę opartą na wspomnieniach oraz – to najbardziej uderzająca forma – komisje prawdy, których celem jest ułatwienie politycznego i osobistego pojednania poprzez umożliwienie ludziom przedstawienia ich trudnych wspomnień”.

fragment przedmowy