Gdy inni świętowali zwycięstwo. Historia mojej matki

Opis książki

„To, co się wydarzyło, zostało zepchnięte w cień, a teraz kłębi się w nim i możliwe, że będzie kształtować też mnie i moje dzieci. Jak czarna dziura czy wypalona gwiazda, od której biegną niewidzialne nici.
Czy to możliwe? Czy cienkie nici historii mogą oplatać całe pokolenia i związać tych, którzy myśleli, że są wolni? Sądzę, że tak, i mimo że nie wiem dokładnie, co to takiego jest ani dokąd mnie to doprowadzi, jestem pewien, że jedyne wyjście z tej czarnej dziury to rozświecenie ciemności”.
(Jens Orback)

Książka Jensa Orbacka rozświeca ciemności. To zapisana z ogromną wrażliwością opowieść o odkrywaniu rodzinnej przeszłości – po to, by ją zrozumieć i by się uwolnić od jej trującego wpływu. Autor rekonstruuje historię swojej matki, Niemki pochodzącej z rodziny od pokoleń mieszkającej na Pomorzu, która wiosną 1945 roku doświadczyła wielokrotnych gwałtów ze strony przechodzących przez ten teren Sowietów. Powrót do przeszłości daje okazję do szukania odpowiedzi na pytania o zbiorową i indywidualną odpowiedzialność, o więzi między pokoleniami, a także o relacje między wysiedlonymi Niemcami i obecnymi mieszkańcami tych terenów, które stały się dla nich „małą ojczyzną”.

Jens Orback (ur. 1959) – szwedzki ekonomista, dziennikarz telewizyjny i polityk. Były minister ds. demokracji, integracji i równości płci. Obecnie dyrektor wykonawczy Global Challenges Foundation i przewodniczący szwedzkiego oddziału międzynarodowej organizacji Save the Children

Peły opis

„Moja matka nie potrafiła nawet wymówić słowa «Polska». Jej żal po stracie w Holokauście krewnych, których imion nigdy nie wypowiadała, był tak wielki, że sama nazwa miejsca, w którym to się zdarzyło, niosła ze sobą ból. Było oczywiste, że Polska to kraj pełen ludzi nienawidzących Żydów, którzy dopuścili do tego, by na ich ziemi dokonano niedającego się opisać ludobójstwa, a być może nawet brali w nim udział. Gorycz tężała w kamień – i tak dla mojej rodziny oraz dla mojego pokolenia żydowskich dzieciaków prowadzących wygodne życie na przedmieściach Los Angeles sama idea Polski niosła ze sobą smak cierpienia i zdrady, którego nie miała dla innych Amerykanów. […] A jednak potrzebowałam tam pojechać, choć wtedy jeszcze nie potrafiłabym powiedzieć, dlaczego. Telefon od rabbiego Singera dał początek trwającej dziesięć lat rozmowie z pokrewnymi duszami z Polski, szukającymi prawdy o przeszłości, choćby najbardziej bolesnej, tworzącymi własne rytuały, by oddać cześć pamięci utraconych żydowskich sąsiadów i przekazać ich historię społecznościom swoich miast i miasteczek. Chociaż dopiero mieliśmy się poznać, już wyciągaliśmy ku sobie ręce ponad otchłanią utraty, tkając nić wspólnej pamięci”.
(Louise Steinman)

Wśród wielu książek – tak bardzo potrzebnych, nieodzownych – powracających do tematyki Zagłady, „Krzywe lustro” wyróżnia się spokojem, obiektywizmem, rzeczowością. Książka opowiada o podróży do miejsc dla autorki legendarnych, do Radomska, skąd wywodzi się jej rodzina, ale też na Ukrainę. Wszystko to jest przedstawione tak rzetelnie (Louise Steinman poświęca też dużo przyjaznej uwagi obecnym mieszkańcom tych miast i miasteczek), że czytelnik od pierwszych stron ufa autorce – i z trudem odrywa się od lektury.
(Adam Zagajewski)